قٰالَ ٱللهُ تَبٰارَکَ وَ تَعٰالیٰ :
یٰا أحْمَدُ،
لَیْسَ شَیْءٌ مِنَ ٱلْعِبٰادَةِ أحَبَّ إلَیَّ مِنَ ٱلصَّمْتِ وَ ٱلصَّوْمِ،
فَمَنْ صٰامَ وَ لَمْ یَحْفَظْ لِسٰانَهُ
کٰانَ کَمَنْ قٰامَ وَ لَمْ یَقْرَأْ فیٖ صَلٰاتِهِ
ای احمد!
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَّ آلِ مُحَمَّدٍ وَّ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ
هیچ عبادتی نزدِ من محبوبتر از خاموشی و روزه نیست؛
پس اگر کسی روزه بگیرد، ولی مراقبِ زبان خود نباشد،
مانند کسی است که به نماز بایستد ولی در آن قرائت نداشته باشد.
بِحارُالْأنوار، جلد 74، ص 29.