سکوت و روزه

 

قٰالَ ٱللهُ تَبٰارَکَ وَ تَعٰالیٰ :

 

 

یٰا أحْمَدُ،

 

لَیْسَ شَیْءٌ مِنَ ٱلْعِبٰادَةِ أحَبَّ إلَیَّ مِنَ ٱلصَّمْتِ وَ ٱلصَّوْمِ،

 

فَمَنْ صٰامَ وَ لَمْ یَحْفَظْ لِسٰانَهُ

 

کٰانَ کَمَنْ قٰامَ وَ لَمْ یَقْرَأْ فیٖ صَلٰاتِهِ

 

 

ای احمد!

 

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَّ آلِ مُحَمَّدٍ وَّ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ

 

هیچ عبادتی نزدِ من محبوب‌تر از خاموشی و روزه نیست؛

 

پس اگر کسی روزه بگیرد، ولی مراقبِ زبان خود نباشد،

 

مانند کسی است که به نماز بایستد ولی در آن قرائت نداشته باشد.

 

 

بِحارُالْأنوار، جلد 74، ص 29.