حدیث نور

پیوندها

۷ مطلب با موضوع «الله جلَّ جلاله» ثبت شده است

 
قٰالَ ٱللهُ تَبٰارَکَ وَ تَعٰالیٰ :
 
 
 
یَا بْنَ آدَمَ
 
 
فیٖ کُلِّ یَوْمٍ تُؤْتیٖ بِرِزْقِکَ
 
وَ أنْتَ تَحْزَنُ
 
 
وَ یَنْقُصُ مِنْ عُمْرِکَ
 
وَ أنْتَ لٰاتَحْزَنُ
 
 
تَطْلُبُ مٰا یُطْغیٖکَ وَ عِنْدَکَ مٰا یَکْفیٖکَ
 
 

ای فرزندِ آدم!
 
 
در هر روز رزق و روزی می‌رسد
 
و حال آن که تو غم روزی می‌خوری؛
 
 
و حال آن که از عُمرت کم می‌شود
 
ولی تو محزون نمی‌شوی؛
 
 
به دنبال چیزی هستی که تو را طاغی و یاغی می‌کند
 
در حالی که نزدِ تو چیزی است که کفایتت می‌کند.
 
 
 
 بِحارُ الأنوار، جلد 73، ص 167، حدیث 31.
 
 
إِنَّ ٱللهَ تَعٰالیٰ یَقُولُ :
 
 
عَبْدیٖ!
 
إِنَّکَ إِذَا ٱسْتَحْیَیْتَ مِنّیٖ
 
أنْسَیْتُ ٱلنّٰاسَ عُیُوبَکَ
 
و بقاع الأرض ذنوبک
 
و محوت من الکتاب زلالتک
 
و لا أناقشک الحساب یوم القیامة
 
 
ای بنده‌ی من!
 
زمانی که تو از من حیا می‌کنی
(بابتِ گناهانت و قصدِ اصلاح داری)
 
عیب‌های تو را از یادِ مردم می‌برم،
 
و گناهانت را از زمین می‌شویم،
 
و از پرونده‌ات اشتباهاتت را پاک می‌کنم،
 
و روزِ قیامت از تو حسابرسی نمی‌نمایم.
 
 
کلمة الله، ص 48.
 
 
أوْحَی ٱللهُ إِلیٰ دٰاوُودُ (عَلیٰ نَبِیِّنٰا وَ آلِهِ وَ عَلَیْهِ ٱلسَّلٰامُ) :
 
 
یٰا دٰاوُودُ!
 
مَنْ أحَبَّ حَبیٖباً صَدَّقَ قَوْلَهُ
 
وَ مَنْ رَضِىَ بِحَبیٖبٍ رَضِىَ فِعْلَهُ
 
وَ مَنْ وَثِقَ بِحَبیٖبٍ ٱعْتَمَدَ عَلَیْهِ
 
وَ مَنِ ٱشْتاقَ إِلى‏ٰ حَبیٖبٍ جَدَّ فِى ٱلسَّیْرِ إِلَیْهِ
 
 
ای داوود!
 
هر کس محبوبی را دوست بدارد سُخنش را باور کند
 
و هر که از محبوبی خوشش آید از اعمالِ او نیز خوشش آید
 
و هر که به محبوبی اعتماد داشته باشد به او تکیه کند
 
و هر که شیفته‌ی محبوبی باشد برای دیدنِ او بکوشد.
 
 
یٰا دٰاوُودُ
 
ذِکْرىٖ لِلذّٰاکِریٖنَ
 
وَ جَنَّتىٖ لِلْمُطیٖعیٖنَ
 
وَ حُبّىٖ لِلْمُشْتٰاقیٖنَ
 
وَ أنَا خٰاصَّةٌ لِلْمُحِبّیٖنَ
 
 
ای داوود!
 
یادِ من، برای یادکننده‌های من
(یادم را به آن‌ها اختصاص می‌دهم)
 
و بهشتم برای کسانی است که مطیع من هستند
 
و محبّتم برای مشتاقانِ من است
 
و خودم پاداش محبّین هستم.
 
 
عُدَّةُ الدّاعیٖ، ص 252.
 
 
قٰالَ ٱللهُ تَبٰارَکَ وَ تَعٰالیٰ :
 
 
یٰا أحْمَدُ،
 
لَیْسَ شَیْءٌ مِنَ ٱلْعِبٰادَةِ أحَبَّ إلَیَّ مِنَ ٱلصَّمْتِ وَ ٱلصَّوْمِ،
 
فَمَنْ صٰامَ وَ لَمْ یَحْفَظْ لِسٰانَهُ
 
کٰانَ کَمَنْ قٰامَ وَ لَمْ یَقْرَأْ فیٖ صَلٰاتِهِ
 
 
ای احمد!
 
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَّ آلِ مُحَمَّدٍ وَّ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ
 
هیچ عبادتی نزدِ من محبوب‌تر از خاموشی و روزه نیست؛
 
پس اگر کسی روزه بگیرد، ولی مراقبِ زبان خود نباشد،
 
مانند کسی است که به نماز بایستد ولی در آن قرائت نداشته باشد.
 
 
بِحارُالْأنوار، جلد 74، ص 29.
 
 

در حدیثِ معراج آمده است که خداوندِ متعال به پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله فرمود:

 
 
یٰا أحْمَدُ! إِنَّ ٱلْعِبٰادَةَ عَشْرَةُ أجْزٰاءٍ، تِسْعَةٌ مِنْهٰا طَلَبُ ٱلْحَلاٰلِ
 
فَإِنْ طَیَّبْتَ مَطْعَمَکَ وَ مَشْرَبَکَ فَأَنْتَ فِیٖ حِفْظِیٖ وَ کَنَفِیٖ.
 

اى احمد! عبادت، دَه بخش است،
 
نُه بخشِ آن، دنبالِ کسبِ حلال بودن است؛
 
پس اگر خوردنى و آشامیدنى خود را از راهِ حلال تهیّه کردى
 
در حفظ و حمایتِ من خواهى بود.
 
 
قٰالَ: یٰا رَبِّ! وَ مٰا أوَّلُ ٱلْعِبٰادَةِ؟
 
قٰالَ: أوَّلُ ٱلْعِبٰادَةِ ٱلصَّمْتُ وَ ٱلصَّوْمُ.
 
پیامبر(صلّى الله علیه و آله و سلّم) پرسید:
 
خداوندا! برترین و اولین عبادت چیست؟
 
فرمود: آغازِ عبادت، سکوت و روزه است.
 
 
قٰالَ: یٰا رَبِّ! وَ مٰا مِیٖرٰاثُ ٱلصَّوْمِ؟
 
قٰالَ: اَلصَّوْمُ یُورِثُ ٱلْحِکْمَةَ، وَ ٱلْحِکْمَةُ تُورِثُ ٱلْمَعْرِفَةَ،
 
وَ ٱلْمَعْرِفَةُ تُورِثُ ٱلْیَقِینَ،
 
فَإذَا اسْتَیْقَنَ ٱلْعَبْدُ لٰا یُبٰالِیٖ کَیْفَ أصْبَحَ بِعُسْرٍ أمْ بِیُسْرٍ.
 
 
عرض کرد: پروردگارا! اثرِ روزه چیست؟ فرمود:
 
روزه باعث پدید آمدن حکمت است و حکمت، موجبِ شناخت
 
و شناخت، موجبِ یقین است،
 
پس هرگاه که بنده به مقامِ یقین رسید،
 
در بندِ سختى یا آسانىِ زندگى نیست.
 
 
ارشاد القلوب، جلد 1، ص 199.
 
 
قال الله تبارک و تعالی :
 
 
یا أَحْمَدُ! لَوْلاکَ لَما خَلَقْتُ الْأَفْلاکَ،
 
وَ لَوْلا عَلِىٌّ لَما خَلَقْتُکَ، وَ لَوْلا فاطِمَةُ لَما خَلَقْتُکُما.
 
 
ای احمد اگر تو نبودی افلاک را خلق نمی‌کردم
 
و اگر علی نبود تو را خلق نمی‌کردم
 
و اگر فاطمه نبود شما دو نفر را خلق نمی‌کردم.
 
 
جُنَّةُ الْعاصِمَه (علامه سید محمد حسن میرجهانی)، ص 149؛
 

قال الله تبارک و تعالى :
 
 
یَا بْنَ آدم مَا دَعَوْتَنِى وَ رَجَوْتَنِى أغْفِرُ لَکَ عَلَى مَا کَانَ فِیکَ
 
وَ إِنْ أتَیْتَنِى بِقَرَارِ الْاَرْضِ خَطِیئَةً أتَیْتُکَ بِقَرَارِهَا مَغْفِرَةً
 
مَا لَمْ تُشْرِکَ بِى وَ إِنْ أخْطَأْتَ حَتّى بَلَغَ خَطَایَاکَ عَنَانَ السَّمَاءِ
 
ثُمَ اسْتَغْفَرْتَنِى غَفَرْتُ لَکَ.
 
 
اى فرزند آدم هر زمان که مرا بخوانى و به من امید داشته باشى
 
تمام آنچه که بر گردن توست مى‌‏بخشم؛ و اگر به وسعت زمین
 
همراه با گناه به پیش من آئى، من به وسعت زمین همراه با مغفرت
 
به نزد تو مى‏‌آیم، مادامى که شرک نورزى؛ و اگر مرتکب گناه
 
شوى بنحوى که گناهت به مرز آسمان برسد سپس استغفار کنى،
 
تو را خواهم بخشید.
 
 
بِحارالانوار، ج‏لد 90، ص 283.