غم روزی مخور، عُمرت را دریاب

 

قٰالَ ٱللهُ تَبٰارَکَ وَ تَعٰالیٰ :

 

 

 

یَا بْنَ آدَمَ

 

 

فیٖ کُلِّ یَوْمٍ تُؤْتیٖ بِرِزْقِکَ

 

وَ أنْتَ تَحْزَنُ

 

 

وَ یَنْقُصُ مِنْ عُمْرِکَ

 

وَ أنْتَ لٰاتَحْزَنُ

 

 

تَطْلُبُ مٰا یُطْغیٖکَ وَ عِنْدَکَ مٰا یَکْفیٖکَ

 

 

ای فرزندِ آدم!

 

 

در هر روز رزق و روزی می‌رسد

 

و حال آن که تو غم روزی می‌خوری؛

 

 

و حال آن که از عُمرت کم می‌شود

 

ولی تو محزون نمی‌شوی؛

 

 

به دنبال چیزی هستی که تو را طاغی و یاغی می‌کند

 

در حالی که نزدِ تو چیزی است که کفایتت می‌کند.

 

 

 

 بِحارُ الأنوار، جلد 73، ص 167، حدیث 31.

 

حیای با ارزش

 

إِنَّ ٱللهَ تَعٰالیٰ یَقُولُ :

 

 

عَبْدیٖ!

 

إِنَّکَ إِذَا ٱسْتَحْیَیْتَ مِنّیٖ

 

أنْسَیْتُ ٱلنّٰاسَ عُیُوبَکَ

 

و بقاع الأرض ذنوبک

 

و محوت من الکتاب زلالتک

 

و لا أناقشک الحساب یوم القیامة

 

 

ای بنده‌ی من!

 

زمانی که تو از من حیا می‌کنی

(بابتِ گناهانت و قصدِ اصلاح داری)

 

عیب‌های تو را از یادِ مردم می‌برم،

 

و گناهانت را از زمین می‌شویم،

 

و از پرونده‌ات اشتباهاتت را پاک می‌کنم،

 

و روزِ قیامت از تو حسابرسی نمی‌نمایم.

 

 

کلمة الله، ص 48.

 

چقدر خدا رو دوست داریم؟

 

أوْحَی ٱللهُ إِلیٰ دٰاوُودُ (عَلیٰ نَبِیِّنٰا وَ آلِهِ وَ عَلَیْهِ ٱلسَّلٰامُ) :

 

 

یٰا دٰاوُودُ!

 

مَنْ أحَبَّ حَبیٖباً صَدَّقَ قَوْلَهُ

 

وَ مَنْ رَضِىَ بِحَبیٖبٍ رَضِىَ فِعْلَهُ

 

وَ مَنْ وَثِقَ بِحَبیٖبٍ ٱعْتَمَدَ عَلَیْهِ

 

وَ مَنِ ٱشْتاقَ إِلى‏ٰ حَبیٖبٍ جَدَّ فِى ٱلسَّیْرِ إِلَیْهِ

 

 

ای داوود!

 

هر کس محبوبی را دوست بدارد سُخنش را باور کند

 

و هر که از محبوبی خوشش آید از اعمالِ او نیز خوشش آید

 

و هر که به محبوبی اعتماد داشته باشد به او تکیه کند

 

و هر که شیفته‌ی محبوبی باشد برای دیدنِ او بکوشد.

 

 

یٰا دٰاوُودُ

 

ذِکْرىٖ لِلذّٰاکِریٖنَ

 

وَ جَنَّتىٖ لِلْمُطیٖعیٖنَ

 

وَ حُبّىٖ لِلْمُشْتٰاقیٖنَ

 

وَ أنَا خٰاصَّةٌ لِلْمُحِبّیٖنَ

 

 

ای داوود!

 

یادِ من، برای یادکننده‌های من

(یادم را به آن‌ها اختصاص می‌دهم)

 

و بهشتم برای کسانی است که مطیع من هستند

 

و محبّتم برای مشتاقانِ من است

 

و خودم پاداش محبّین هستم.

 

 

عُدَّةُ الدّاعیٖ، ص 252.

 

سکوت و روزه

 

قٰالَ ٱللهُ تَبٰارَکَ وَ تَعٰالیٰ :

 

 

یٰا أحْمَدُ،

 

لَیْسَ شَیْءٌ مِنَ ٱلْعِبٰادَةِ أحَبَّ إلَیَّ مِنَ ٱلصَّمْتِ وَ ٱلصَّوْمِ،

 

فَمَنْ صٰامَ وَ لَمْ یَحْفَظْ لِسٰانَهُ

 

کٰانَ کَمَنْ قٰامَ وَ لَمْ یَقْرَأْ فیٖ صَلٰاتِهِ

 

 

ای احمد!

 

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَّ آلِ مُحَمَّدٍ وَّ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ

 

هیچ عبادتی نزدِ من محبوب‌تر از خاموشی و روزه نیست؛

 

پس اگر کسی روزه بگیرد، ولی مراقبِ زبان خود نباشد،

 

مانند کسی است که به نماز بایستد ولی در آن قرائت نداشته باشد.

 

 

بِحارُالْأنوار، جلد 74، ص 29.

 

عبادت ده جزء است

 

در حدیثِ معراج آمده است که خداوندِ متعال به پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله فرمود:

 

 

یٰا أحْمَدُ! إِنَّ ٱلْعِبٰادَةَ عَشْرَةُ أجْزٰاءٍ، تِسْعَةٌ مِنْهٰا طَلَبُ ٱلْحَلاٰلِ

 

فَإِنْ طَیَّبْتَ مَطْعَمَکَ وَ مَشْرَبَکَ فَأَنْتَ فِیٖ حِفْظِیٖ وَ کَنَفِیٖ.

 

اى احمد! عبادت، دَه بخش است،

 

نُه بخشِ آن، دنبالِ کسبِ حلال بودن است؛

 

پس اگر خوردنى و آشامیدنى خود را از راهِ حلال تهیّه کردى

 

در حفظ و حمایتِ من خواهى بود.

 

 

قٰالَ: یٰا رَبِّ! وَ مٰا أوَّلُ ٱلْعِبٰادَةِ؟

 

قٰالَ: أوَّلُ ٱلْعِبٰادَةِ ٱلصَّمْتُ وَ ٱلصَّوْمُ.

 

پیامبر(صلّى الله علیه و آله و سلّم) پرسید:

 

خداوندا! برترین و اولین عبادت چیست؟
 

فرمود: آغازِ عبادت، سکوت و روزه است.

 

 

قٰالَ: یٰا رَبِّ! وَ مٰا مِیٖرٰاثُ ٱلصَّوْمِ؟

 

قٰالَ: اَلصَّوْمُ یُورِثُ ٱلْحِکْمَةَ، وَ ٱلْحِکْمَةُ تُورِثُ ٱلْمَعْرِفَةَ،

 

وَ ٱلْمَعْرِفَةُ تُورِثُ ٱلْیَقِینَ،

 

فَإذَا اسْتَیْقَنَ ٱلْعَبْدُ لٰا یُبٰالِیٖ کَیْفَ أصْبَحَ بِعُسْرٍ أمْ بِیُسْرٍ.

 

 

عرض کرد: پروردگارا! اثرِ روزه چیست؟ فرمود:

 

روزه باعث پدید آمدن حکمت است و حکمت، موجبِ شناخت

 

و شناخت، موجبِ یقین است،

 

پس هرگاه که بنده به مقامِ یقین رسید،

 

در بندِ سختى یا آسانىِ زندگى نیست.
 

 

ارشاد القلوب، جلد 1، ص 199.

 

لولاک

 

قال الله تبارک و تعالی :

 

 

یا أَحْمَدُ! لَوْلاکَ لَما خَلَقْتُ الْأَفْلاکَ،

 

وَ لَوْلا عَلِىٌّ لَما خَلَقْتُکَ، وَ لَوْلا فاطِمَةُ لَما خَلَقْتُکُما.

 

 

ای احمد اگر تو نبودی افلاک را خلق نمی‌کردم

 

و اگر علی نبود تو را خلق نمی‌کردم

 

و اگر فاطمه نبود شما دو نفر را خلق نمی‌کردم.

 

 

جُنَّةُ الْعاصِمَه (علامه سید محمد حسن میرجهانی)، ص 149؛

 

امیدواری به رحمت خدا

قال الله تبارک و تعالى :

 

 

یَا بْنَ آدم مَا دَعَوْتَنِى وَ رَجَوْتَنِى أغْفِرُ لَکَ عَلَى مَا کَانَ فِیکَ

 

وَ إِنْ أتَیْتَنِى بِقَرَارِ الْاَرْضِ خَطِیئَةً أتَیْتُکَ بِقَرَارِهَا مَغْفِرَةً

 

مَا لَمْ تُشْرِکَ بِى وَ إِنْ أخْطَأْتَ حَتّى بَلَغَ خَطَایَاکَ عَنَانَ السَّمَاءِ

 

ثُمَ اسْتَغْفَرْتَنِى غَفَرْتُ لَکَ.

 

 

اى فرزند آدم هر زمان که مرا بخوانى و به من امید داشته باشى

 

تمام آنچه که بر گردن توست مى‌‏بخشم؛ و اگر به وسعت زمین

 

همراه با گناه به پیش من آئى، من به وسعت زمین همراه با مغفرت

 

به نزد تو مى‏‌آیم، مادامى که شرک نورزى؛ و اگر مرتکب گناه

 

شوى بنحوى که گناهت به مرز آسمان برسد سپس استغفار کنى،

 

تو را خواهم بخشید.

 

 

بِحارالانوار، ج‏لد 90، ص 283.