بهشت، با یکی از این سه کار

 

امام صادق سلام الله علیه :

 

 

ثَلاثٌ مَنْ أتَى اللهَ بِوَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ أوْجَبَ اللهُ لَهُ الْجَنَّةَ

 

ألْإِنْفاقُ مِنْ إقْتارٍ، وَ الْبِشْرُ لِجَمِیعِ الْعَالَمِ، وَ الْإِنْصافُ مِنْ نَفْسِهِ؛

 

 

 

هر کس یکی از این سه کار را به درگاه خدا ببرد،

 

خداوند بهشت را بر او واجب می‌گرداند؛

 

انفاق در تنگدستی، گشاده‌رویی با همگان و رفتارِ مُنصفانه.

 

 

دانشنامه قرآن و حدیث، جلد 13‎، ص 36.

کافی، جلد 2، ص 103، حدیث 2.

 

داروی گناهان

 

رسول خدا صلّى الله علیه و آله و سلّم :

 

 

لِکُلِّ دٰاءٍ دَوٰاءٌ ،

 

وَ دَوٰاءُ ٱلذُّنُوبِ ٱلْإِسْتِغْفٰارُ؛

 

 

هر دردى را دارویى است

 

و داروى گناهان استغفار است.

 

 

اَلْجَعْفَرِیّات، ص 228؛

حکمت نامه پیامبر اعظم(صلّی الله علیه و آله و سلّم): جلد 8، ص446.
 

حیا و ایمان

 

امام باقر سلام الله علیه :

 

 

اَلْحَیٰاءُ وَ ٱلْإیٖمٰانُ مَقْرُونٰانِ فیٖ قَرَنٍ

 

فَإِذٰا ذَهَبَ أحَدُهُمٰا تَبِعَهُ صٰاحِبُهُ؛

 

 

حیا و ایمان  به  یک  ریسمان  پیوسته‌اند،

 

چون یکى برود، دیگرى نیز از پىِ آن برود.

 

 

بِحارالانوار، جلد 78، ص 177؛

گزیده تُحَفُ العُقول، ص 48.
 

بگذار و بگذر

 

رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلّم :

 

 

دَعُوا ٱلدُّنْیٰا لِأهْلِهٰا،

 

فَمَنْ أخَذَ مِنَ ٱلدُّنْیٰا فَوْقَ مٰا یَکْفیٖهِ

 

أخَذَ حَتْفَهُ وَ هُوَ لٰایَشْعُرُ؛

 

 

دنیا را براى اهلش وا گذارید؛

 

زیرا هر کس که از دنیا بیش از اندازه کفایتش برگیرد،

 

ندانسته، (عوامل) مرگ خود را برگرفته است.

 

 

تَنْبیهُ الْخَواطِر، جلد ۱، ص ۱۵۶؛

حکمت نامه پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلّم)، جلد 6، ص 22.
 

سختی جنگ در دریا

رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلّم :

 

 

غَزْوَةٌ فِی الْبَحْرِ مِثْلُ عَشْرِ غَزَواتٍ فِی الْبَرِّ؛

 

 

یک بار جنگیدن در دریا مانند ده بار جنگیدن در خشکى است.

 

 

سُنَنِ إبْنِ ماجِه، جلد ۲، ص ۹۲۸.
 

ربا ممنوع

 

امام رضا سلام الله علیه :

 

 

حَظَرَ اللهُ تَبارَکَ وَ تَعالى عَلَى الْعِبادِ الرِّبا لِعِلَّةِ فَسَادِ الْأمْوالِ؛

 

 

خداوند تبارک و تعالى ربا خوارى را بر بندگان ممنوع ساخت؛

 

چون مایه‌ی تباه شدن اموال مى‌گردد.

 

 

بِحارُ الأنوار، جلد 23، ص 119؛

میزان الحکمه، جلد 4، ص 359.
 

گریه بر امام حسین علیه السلام

 

امام صادق سلام الله علیه :

 

 

کُلُّ الْجَزَعِ وَ الْبُکاءِ مَکْرُوهٌ

 

سِوَى الْجَزَعِ وَ الْبُکاءِ عَلَى الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلام، فَإِنَّهُ فیهِ مَأْجُورٌ؛

 

 

هر بى‌‏تابى و گریه‌‏اى ناپسند است،

 

جز بى‌‏تابى و گریه‌ی بر حسین علیه السلام که پاداش هم دارد.

 

 

أمالى طوسى، ص ۱۶۲؛

شهادت‌نامه امام حسین علیه السلام، جلد 2، ص 837.
 

و نیز از آداب برادری

امیرالمؤمنین علی سلام الله علیه :

 

 

اِحْمِلْ نَفْسَکَ مِنْ أخِیکَ ...

 

عِنْدَ صُدُودِهِ عَلَى ٱللَّطَفِ وَ ٱلْمُقٰارَبَةِ

 

وَ عِنْدَ جُمُودِهِ عَلَى ٱلْبَذْلِ؛

 

 

چون برادرت از تو روى گردانَد، خود را به او نزدیک کن

 

و چون بُخل ورزد، به او بخشش کن.

 

 

نهج البلاغه، نامه ۳۱؛

دوستی در قرآن و حدیث، ص 64.

 

تلاش برای پیوند برادری

 

امیرالمؤمنین علی سلام الله علیه :

 

اِحْمِلْ نَفْسَکَ مِنْ أخیٖکَ

 

عِنْدَ صَرْمِهِ عَلَى ٱلصِّلَةِ؛

 

چون برادرت از تو بِبُرد،

 

خود را به پیوند با او وادار نما.

 

نهج البلاغه، نامه ۳۱؛
دوستی در قرآن و حدیث، ص 64.
 

از آداب برادری

 

امیرالمؤمنین علی سلام الله علیه :

 

 

لٰاتَصْرِمْ أخَاکَ عَلَى ٱرْتِیٰابٍ،

 

وَ لٰاتَقْطَعْهُ دُونَ ٱسْتِعْتٰابٍ؛

 

 

از برادرت تنها به سبب گمان، مَبُر و پیش از پى‌‏جویى

 

و بازخواست (در مورد علّت)، از او جدا مشو.

 

 

کتاب مَنْ لا یَحْضُرُهُ الْفَقِیه، جلد ۴، ص ۳۹۱؛

دوستی در قرآن و حدیث، ص 64.