امام صادق سلام الله علیه :
یٰا إِسْحٰاقُ خَفِ ٱللهَ کَأنَّکَ تَرٰاهُ
وَ إِنْ کُنْتَ لٰا تَرٰاهُ فَإِنَّهُ یَرٰاکَ
فَإِنْ کُنْتَ تَرىٰ أنَّهُ لٰا یَرٰاکَ فَقَدْ کَفَرْتَ
وَ إِنْ کُنْتَ تَعْلَمُ أنَّهُ یَرٰاکَ ثُمَّ بَرَزْتَ لَهُ بِٱلْمَعْصِیَةِ
فَقَدْ جَعَلْتَهُ مِنْ أهْوَنِ ٱلنَّاظِریٖنَ عَلَیْکَ
ای اسحاق!
به گونه‌ای از خدا بترس که گویا او را می‌بینی؛
هر چند تو او را نمی‌بینی، ولی او تو را می‌بیند؛
و اگر معتقد باشی که او تو را نمی‌بیند،
بی‌شک به او کفر ورزیده‌ای؛
و اگر بدانی که او تو را می‌بیند
و آن گاه در حضورِ او معصیت کنی،
بی تردید او را از بی‌ارزش‌ترین بینندگان قرار داده‌ای.
اصول کافی، جلد 2، ص 55.