أوْحَی ٱللهُ إِلیٰ دٰاوُودُ (عَلیٰ نَبِیِّنٰا وَ آلِهِ وَ عَلَیْهِ ٱلسَّلٰامُ) :
یٰا دٰاوُودُ!
مَنْ أحَبَّ حَبیٖباً صَدَّقَ قَوْلَهُ
وَ مَنْ رَضِىَ بِحَبیٖبٍ رَضِىَ فِعْلَهُ
وَ مَنْ وَثِقَ بِحَبیٖبٍ ٱعْتَمَدَ عَلَیْهِ
وَ مَنِ ٱشْتاقَ إِلىٰ حَبیٖبٍ جَدَّ فِى ٱلسَّیْرِ إِلَیْهِ
ای داوود!
هر کس محبوبی را دوست بدارد سُخنش را باور کند
و هر که از محبوبی خوشش آید از اعمالِ او نیز خوشش آید
و هر که به محبوبی اعتماد داشته باشد به او تکیه کند
و هر که شیفته‌ی محبوبی باشد برای دیدنِ او بکوشد.
یٰا دٰاوُودُ
ذِکْرىٖ لِلذّٰاکِریٖنَ
وَ جَنَّتىٖ لِلْمُطیٖعیٖنَ
وَ حُبّىٖ لِلْمُشْتٰاقیٖنَ
وَ أنَا خٰاصَّةٌ لِلْمُحِبّیٖنَ
ای داوود!
یادِ من، برای یادکننده‌های من
(یادم را به آن‌ها اختصاص می‌دهم)
و بهشتم برای کسانی است که مطیع من هستند
و محبّتم برای مشتاقانِ من است
و خودم پاداش محبّین هستم.
عُدَّةُ الدّاعیٖ، ص 252.