نزد کسی مرو، مگر آنکه . . .

 

امام حسن مجتبی سلام الله علیه :

 

 

لٰا تَأْتِ رَجُلًا

 

إِلَّا أنْ تَرْجُوَ نَوٰالَهُ

 

وَ تَخٰافَ یَدَهُ

 

أوْ یَسْتَفیٖدَ مِنْ عِلْمِهِ

 

أوْ تَرْجُوَ بَرَکَةَ دُعٰائِهِ

 

أوْ تَصِلَ رَحِمًا بَیْنَکَ وَ بَیْنَه‏ُ

 

 

نزد کسى مرو،

 

مگر آن که به بخششِ او امیدوار

 

و از قدرتش بیمناک باشی،

 

یا از دانشش بهره‌مند گردی،

 

یا به برکت و دعایش امیدوار باشى،

 

یا آن که بین تو و او پیوندِ خویشاوندى باشد.

 

 

بِحارُ الأنوار، جلد 75، ص 111، حدیث 6.