امام مهدی سلام الله علیه :
کُنْتَ لِلرَّسُولِ وَلَدَاً وَ لِلْقُرْآنِ سَنَدَاً وَ لِلْاُمَّةِ عَضُدَاً
وَ فِی ٱلطّٰاعَةِ مُجْتَهِدَاً حٰافِظَاً لِلْعَهْدِ وَ ٱلْمیٖثٰاقِ
نٰاکِبَاً عَنْ سُبُلِ ٱلْفُسّٰاقِ تَتَأَوَّهُ تَأَوُّهَ ٱلْمَجْهُودِ
طَویٖلَ ٱلرُّکُوعِ وَ ٱلسُّجُودِ
زٰاهِدَاً فِی ٱلدُّنْیٰا زُهْدَ ٱلرّٰاحِلِ عَنْهٰا
نٰاظِرَاً بِعَیْنِ ٱلْمُسْتَوْحِشیٖنَ مِنْهٰا
تو ای حسین! (علیه السلام)
برای «رسول خدا» (صلی الله علیه و آله و سلم) فرزند،
و برای «قرآن» سَند و برای «اُمّت»، بازویی بودی؛
در طاعتِ خدا، تلاشگر
و نسبت به عهد و پیمان، حافظ و مراقب بودی؛
از راه فاسقان سر برمی‌تافتی؛
آه می‌کشیدی، آهِ آدمی که به رنج و زحمت افتاده است؛
رکوع و سجود تو طولانی بود؛
زاهد و پارسای دنیا بودی؛
زهد و اعراض کسی که از دنیا رخت برکشیده است؛
و با دیده‌ی وحشت زده بدان نگاه می‌کردی.
بِحارُ الأنوار، جلد 101، ص 239، حدیث 38.